รศ.ดร.วีรพงษ์ รามางกูร อดีตรองนายกรัฐมนตรี ผู้ช่วยคนแรกของอาจารย์บำรุงสุข เล่าว่าภาพแรกที่เห็นหลังเปิดห้องพิพิธภัณฑ์ขึ้นมา คือ เศษหยากไย่ ฝุ่น ล่องลอยคละคลุ้งไปทั่ว ซากนกแก้ว อีแร้ง อีกา มองแล้วไม่ต่างเหมือนป่าช้าฝรั่งเลย วันนั้นอาจารย์บำรุงสุขกล่าวแบบตลกๆ ว่า “รอสัก 5 โมงเย็นค่อยทำความสะอาดแล้วกัน..อายเขา”

ทั้งคู่ใช้เวลาปัดกวาดเช็ดถูห้องอยู่ 2 วัน 2 คืนเต็มๆ จนห้องทำงานชั้น 2 บนตึกอธิการบดีดูสะอาดเหมือนใหม่

แต่นั่นเป็นเพียงด่านแรกที่พวกเขาต้องเผชิญ..

“ตอนนั้นผมต้องเป็นทั้งเสมียน ต้องเป็นทั้งภารโรง ต้องเป็นทั้งพนักงานรับส่งหนังสือ แล้วก็รถก็ไม่มี จะไปส่งทีต้องนั่งรถเมล์ไป ที่ร้ายที่สุดคือไม่มีเงินเลย จำได้ว่าตอนนั้น อาจารย์บำรุงสุขเงินเดือนไม่ถึง 3,000 บาท ผมเงินเดือน 1,050 บาท กลางๆ เดือน เงินที่จะซื้อกระดาษ ดินสอ ยางลบ ค่ารถเมล์อะไรๆ ก็ไม่พอ

“อาจารย์บำรุงสุขเลยต้องเอาเงินส่วนตัวออกไปก่อน พูดง่ายๆ คือต้องใช้เงินอย่างกระเม็ดกระแหม่มากๆ บางทีใช้ไม่ชนเดือน ท่านต้องให้ผมเอากล้องถ่ายรูปไลก้า ซึ่งรักมากเป็นกล้องถ่ายรูปจากเยอรมัน ไปจำนำที่ หะเจ๊กหลี ผมก็เลยต้องเสมียนโรงจำนำด้วย “ลื้อ อ๊อมๆ” เพื่อจะกดลายนิ้วมือ เอามาใช้จ่ายกัน”

แต่ถึงจะเต็มไปด้วยความลำบาก อาจารย์ก็ไม่คิดยอมแพ้ เดินหน้าต่อจนสามารถรับนิสิตได้ถึง 78 คน

นิสิตรุ่นแรกเป็นการคละเคล้าระหว่างเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งจบชั้นมัธยมปลายกับตัวแทนจากหนังสือพิมพ์ และหน่วยงานด้านประชาสัมพันธ์ ทั้งรัฐและเอกชนที่อาจารย์ขอให้ช่วยส่งคนมาเรียน โดยผู้อาวุโสสุดมีอายุมากกว่าอาจารย์ถึง 20 ปี

นอกจากนี้ อาจารย์บำรุงสุขพยายามยกระดับวิชา ด้วยการชักชวนผู้เชี่ยวชาญแขนงต่างๆ ระดับปรมาจารย์มารับหน้าที่เป็นอาจารย์ประจำวิชา ยกฐานะแผนกสื่อสารมวลชนและการประชาสัมพันธ์เป็นแผนกอิสระ ออกหนังสือพิมพ์นิสิตนักศึกษา จำหน่ายตามมหาวิทยาลัยต่างๆ ประสานงานไปยังหน่วยราชการและบริษัทห้างร้านเพื่อให้ช่วยเปิดตำแหน่งรองรับนิสิตที่จบการศึกษา และขอประทานปริญญาบัตรชื่อนิเทศศาสตร์ จาก พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์ แทนคำว่าศิลปศาสตร์ (สื่อมวลชน/ประชาสัมพันธ์)

ที่สำคัญสุดคือ การสนับสนุนให้นิสิตทำกิจกรรมเต็มที่ ทั้งกีฬา ถ่ายภาพ เล่นภาพยนตร์ ดนตรี ทำละครโทรทัศน์ รวมถึงทำละครเวที ณ โรงละครแห่งชาติ จัดแสดงหน้าพระที่นั่งสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง และสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินี ในรัชกาลที่ 7

ทั้งหมดนี้เป็นจุดตั้งต้นที่ช่วยให้แผนกเล็กๆ ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนมากยิ่งขึ้น